تاچندین سال قبل ازاهالی ایل بهمئی ازقیدوبندهای جامعه شهری آزادبودندوهمانطورکه مردان وزنان شهری درکوچه وخیابان هاراحت قدم می زدند،زنان ومردان ایل هم به آسانی کوههاوتپه ها رادرکنارهم درمی نوردیدند،زنان پابه پامردان درتهیه لوازم زندگی وامرارمعاش شرکت داشته اند.درهنگام کوچ مال ازمحلی به محلی دیگرحتی نیازبه همراهی کمک شوهران خودهم نداشته وبه تنهایی اسباب واثاثیه خانواررابرپشت الاغ هاوقاطرهابارکرده ومی بستندوبه محل دیگری که علوفه دامها فراوان باشد می رفتند.
تهیه آب آشامیدنی،جمع آوری هیزم،دوشیدن گوسفندان،تهیه کره،ماست ودوغ،پختن نانودههاکارکوچک وبزرگ دیگر،برعهده زنان شجاع دل ایل بهمئی بود.
به قول محمدکیانوش راد:زنان عشایربادستانش نخ می تابد،باپایش گهواره راتکان می ده،بازبانش برای کودک لالایی می خواندوبانگاهش مراقب گله وگوسفندان خودمی باشندوبعی اززنان درجنگهادوشادوش مردان،اسلحه بدست می جنگیدند.