عباس شاه علی / ایبنانیوز

بخش "ذلقی"، تکه ای جداناشدنی و مانی از دیار پهناور شهرستان الیگودرز است؛ منطقه محرومی که سخاوتمندی، مهمان نوازی و شجاعت دلاورمردان و شیر زنانش بر تارک سرزمین قهرمان پرور لرستان می درخشد؛ مردمانی که همه سرمایه و داشته های خود را بی تکلف وبدون چشمداشت به پای قدوم مبارک هر مهمان و رهگذری قربانی می کنند.

آری اینجا سرزمین خوبانی است با نژاد اصیل بختیاری که به جبر زمانه، شرایط جغرافیایی و کم مهری و بی توجهی ها محروم نگه داشته شده اند. اینجا دیار آبشار آب سفید است و مزین شده به مقبره امامزاده صاحب کرامت محمد بن حسن(ع)، و بالاخره اینجا دیار فراموش شدگانی است که در موسم انتخابات و در زمانی محدود به یاد آورده می شوند، اما هیچگاه بی توجهی و قصور مسوولین را در سطور کارنامه درخشان نظام مقدس جمهوری اسلامی ثبت نکرده و همواره مهر قلبی و ارادت خویش را نثار اهل بیت و فرزندان خلف فاطمه(س) نموده اند. و نمایش این ارادت صادقانه و بی ریا که سیاست بازان و سیاسی کاران مدعی از آن بی بهره اند، هنگامی به اوج و کمال می رسد که تصاویر مبارک امام راحل و مقام معظم رهبری دیوار گلی کاشانه محقرشان را مزین کرده و این جلوه زیبای عشق است که بی اختیار سخن ارزشمند بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی در گوش هر نظاره گری طنین انداز می شود و اثرات دلدادگی بزرگمرد تاریخ معاصر را نسبت به کوخ نشینان به تصویر می کشد و در مقابل نیز از غفلت و نسیان برخی مسوولین در قبال ولی نعمتان انقلاب اندوهگین می شوی و ...

آری سخن در باب منطقه ذلقی است، بخشی که شامل ۱۲۳ روستا با سه دهستان پشتکوه، پیشکوه غربی و پیشکوه شرقی می شود و نزدیک به ۱۰ هزار نفر در آن ساکن شده اند و اکثر آنها به شغل دامپروری، آنهم در حد و اندازه امرار معاش و گذران زندگی و متاسفانه احداث سد رودبار در این بخش نیز نتوانسته تاثیر بسزایی در ایجاد اشتغال بگذارد، بگونه ای که از ۲ هزار نفر نیروی کار این پروژه تنها ۸۰ نفر از اهالی بخش ذلقی آنهم در مشاغلی نظیر نگهبانی و کارگری ساده مشغول فعالیت هستند.

در بحث راه ارتباطی که بطور طبیعی نبود آن زمینه مشکلات بسیاری را فراهم خواهد کرد، این بخش حدود ۸۰ کیلومتر راه آسفالته دارد که بخشی از آن توسط پروژه سد رودبار آسفالت شده و ۳۵۰ کیلومتر دیگر از مسیرهای اصلی و فرعی هم نیاز مبرم به آسفالت دارد و ۱۰۰کیلومتر از مسیرهای بخش مذکور هنوز راهشکافی نشده و اهالی این روستاها از جاده های مالرو استفاده میکنند و برخی باید ساعتها پیاده طی طریق نمایند تا بتوانند به جاده های خاکی و آسفالته برسند و قصه آنها هنگامی تلختر می شود که وضعیت بیمار و یا زن بارداری وخیم شود و نیاز اورژانسی به مراکز درمانی، پزشک متخصص و تجهیزات پزشکی داشته باشد و در خوشبینانه ترین حالت او را سوار بر الاغ و یا قاطر نموده و جدالی سخت با مرگ را آغاز نمایند؛ جدالی که در اکثر اوقات اهالی روستا محکوم به شکست می باشند و در این مسیر طولانی و ناهموار این فرشته مرگ است که بر بیمار غلبه می کند.

اهالی ۴۵ روستای بخش ذلقی راه ارتباطی و پل ندارند و اکثر آنها برای گذر از رودخانه از وسیله سنتی گرگر استفاده می نمایند. نبود اماکن فرهنگی و عدم حضور حتی یک روحانی ثابت در منطقه مشکلات فرهنگی و مباحث دینی را در این بخش افزون کرده است و باز هم صد افسوس که در ۱۲۳ روستا تنها دو مسجد وجود دارد.

عدم بهره مندی از خطوط ارتباطی هم از معضلات اهالی این منطقه می باشد به گونه ای که هیچکدام از ۱۲۳ روستای این بخش تلفن ثابت ندارند و ۳۵ درصد آنها نیز زیر پوشش آنتن های تلفن همراه قرار ندارد و اهالی ۱۲۰ روستا نیز از تماشای برنامه های صدا و سیما بی بهره هستند و همین امر باعث شده که اکثر آنها برنامه ها را از طریق آنتن های ماهواره ای دریافت نمایند.

همچنین سوخت رسانی به این بخش با مشکلات فراوانی مواجه است به گونه ای که اهالی پشتکوه ذلقی و پیشکوه غربی به ناچار سوخت مورد نیاز پخت و پز و گرمایش را از طریق قطع درختان تامین می نمایند که همین امر تخریب جنگلها را در پی داشته است.

از مشکلات اهالی این بخش در بخشهای آموزش و پرورش، بهداشت و درمان، اماکن ورزشی و... هر آنچه بگوییم واقعا باز هم هیچ نگفته ایم زیرا بر این باوریم که تاثیر دیدن مشکلات و از نزدیک آنها را لمس کردن با شنیدن فاصله و تفاوتی به اندازه محرومیت مردم بخش ذلقی و رفاه و آسایش وزرا و وکلا دارد.

اما نکته مهمی که نگارنده را بر آن داشت تا یادی از محرومیت مردم این بخش نمایم و بپرسیم چرا سالها قبل در اقدامی نسنجیده و با یک دلیل غیرمنطقی به بخش "بشارت " تغییر نام یافت؟! که همین امر موجب اعتراض و دل نگرانی اهالی منطقه شد. هرچند که ساکنان این بخش هنوز هم از واژه ذلقی بهره می برند و نام بشارت تنها در نامه های اداری و سربرگ ها و مکاتبات نوشته می شود اما مردم انتظار دارند بصورت کامل این بخش به نام اصیل و شناخته شده "ذلقی" تغییر یابد و ثبت شود.

کلام آخر:

اگر چه درگذشته مسوولین وقت بدون شناخت از موقعیت فرهنگی و اجتماعی و همچنین بدون توجه به این مهم که این نام بر گرفته از هویت مردم منطقه می باشد، بخش ذلقی که خاستگاه طایفه بزرگ و اصیلی به همین نام است، در پی بازدید یکی از مسوولان کشور و شاید اختصاص اعتباری برای بخش مذکور که یقینا وظیفه ذاتی مدیران می باشد، نام منطقه را با الهام گرفتن از شهرت همان مسوول به "بشارت" تغییر دادند، اما اینک بر مسوولین فعلی بویژه نماینده مردم و فرماندار است که موضوع را بصورت جدی از طریق استانداری و وزارت کشور پیگیری نمایند تا بخش ذلقی جلوه این شعر زیبا شود: هرکسی کو دور ماند از اصل خویش / باز جوید روزگار وصل خویش